Hırsıza Mektup

Tavsiye Edilen Müzik: New Home, Austin Farewell

Çık sevgilimin bedeninden. Onu benden çaldın. Biliyorum çünkü sana her dokunduğumda, o donuk mavi gözlerini her aklıma getirdiğimde, ruhumdan bile yüksek hisler canlanıyor bedenimde. Özlüyorum sevgilimi. Öylesine özlüyorum ki gece yarısı yatağımdan kıvrılarak uyanıyorum ve göz yaşları içinde. Bir daha sar istiyorum bedenimi, bir daha sevgilime sarılıp uyumak istiyorum. Sen de hissetmedin mi? Nasıl bana ait olduğunu?

Şimdi o donuk mavilerinle bir daha bul beni ve gözlerimin içine bak. Bu kadını, beni, sen sürüklemedin mi bu hayata da? Sen sev diye var olmadı mı bu ruh? Sen öpesin diye o alt dudak, kırgın gönlümü onları kavrayarak al diye buz gibi ellerim… Sen dokunacaksın diye yumuşak değil mi bu ten? Ve… Sen döneceksin diye açık değil mi bu kapı? Eğer ki söyleyemezsen, eğer ki alaylı ses tonun ile yine gitmemi söyler isen, inanacağım sana. Bileceğim ki, sen, ne kadar öyle olmanı istemiş olsam da, ne kadar yıllarca aradığım aşkı bulmuşum sandıysam da, değilsin. Bileceğim ki, bir bedeni, o bedeni yaratan Tanrı’dan daha çok sevmek en büyük günah ve ben, günahkar ben, böyle cezalandırılıyorum. Okyanuslar, seller ve dingin denizler gibi olan sevgilimin bedenine saklanmış bu bencil, aptal ve kayıtsız çocuk…

Geçmişte sana aşık olarak sevgilim, sevgilim ben öğrenmiştim ki su birikintilerine oyun oynamak için dahi atlanmaz. Atlanmaz çünkü ben, sığ sandığım o okyanusta, yıllardır sürükleniyorum. Sen ki sevgilim, anlayamadan derinliğini, yaratıldığın göklerden cehennemin dibine kadar aşık oldum sana. Peki ya bu çocuk? Okyanuslar dolusu aşkım ile, gelmesini beklediğim bu çocuk… Çıkar mı bir su birikintisi? Taşar mı sular seller gibi aşkım? Yoksa sevgilim, ben seni yine mi tanıyamadım?

Yoksa en başından beri, ben de mi aptal ve kayıtsız çocuktum? Sevgiden korkup mahveden her şeyi? Sarılacak annem de yok ya benim, bu seferlik dönsen… Birkaç dakika kucaklasan beni, ben de dalgalı saçlarını okşasam yine. Ağlamak istesem gideceksin diye, ama ağlayamasam, korksam ağlarsam gidersin diye. Çok çok sevsem, ama söyleyemesem, sen de söylemesen, biz yine de sevişmiş olsak? Kendime yasaklamadan hayalini kurabilsem dahi yeter. Sen yanımda olmasan da, en azından ben, en azından geceleri yatakta kıvranan ruhum seni hatırlayabilse. Ama veremiyorum bu izni, ikimizin suları dalgalı, boğuyoruz birbirimizi. Biliyorsun. Hem izin vermezdi ki kimse bu aşka, derlerdi, ölmek için doğmuşlar. Doğrusu da haklılar, benim aşklarım sadece ölümle tamamlanır. Bu nehrim ya sana çıkar, ya da kurur gider. Böylesi de doğrusudur, kaybetmekten korkanlar sevemez, aşk ve kutsal olan her duygu, sadece cesur ruhlara sunulur.

Kimim ki ben sevgilim? Bir hiç? Ben, sen, benden çok farklı olan sen, yanımda olmadan kim olduğumu bilmiyorum. Öğrenmeyi de istemiyorum. Sen yine de gelsen? Kararsız bir çocuk olarak ya da cesur bir adam, dönsen ve beni sevsen. Ben de seni sevsem. Batırırsak bu aşkı, ve yine lanetler okursak birbirimize nefretle, öğreniriz ki ben aşktan anlamayan bir kadınım, sen ise bir hırsız. Çok aşık olup batırırsak ama, işte o romanlar bizim için yazılır.

En dokunaklı aşk romanları mutlu sonla neden bitmez biliyor musun? Mutlu sonlar hep birbirine benzer, mutsuz sonlar ise eşsizdir. Eşi bulunamayan yapboz parçaları gibi kenara itilen bizler, birbirimize ait isek… Bırak parçalar tamamlanınca ortaya çıkandan herkes tiksinsin, bırak nefretle bozalım yazdıklarımızı, yine de sevelim. Ben, eğer ki sen ucuz bir hırsız değil, benim sevgilim isen… Yemin ederim ki ben, tekrar paramparça olmaya hazırım.