Naneli Limonata Eşliğinde Mutlu Sabahlar

Tavsiye Edilen Müzik: Past Lives, BØRNS

(Sözlerine de bir bak derim. Nadir gelir sözlü müzik bu diyarlara.)

Kendi kendime kahkaha atıyorum. Benim için hayatımın aşkı her zaman Noel döneminde içilen tarçınlı ve portakallı o baharatlı şarap gibiydi, hiçbir zaman genç, ferah ve nane dolu, zamanında nefret ettiğim o nane… Bu kadar, bu kadar, enerjik olabileceğini bilemiyordum. Tanrım, uçuyorum! Uçuyorum! Çok heyecanlıyım, çok mutluyum. Sanki seni, sanki evet, benim birçok geçmiş hayatım olmuş ve birçok aşkım. Sen hep oralardaymışsın. Beni üzen sevgilim değilmişsin, beni geçmiş dünyalarda bırakan ve bu dünyada bulmaya gelmeyen.

Sen benim ağlayarak geçtiğim kahve dükkanında, en tatlı ve soğuk içeceği içen ve arkadaşları ile kahkaha atan gençtin. Sen benim oturduğum yalnız hastane odasının yanındaydın, ablanın bebeğini kucaklıyor ve harika bir dayı olmaya hazırlanıyordun. İlk eşim beni terk ederken o sahilde, sen sabah koşusuna çıkmıştın. Ben defterime uçak resimleri çizerken, o gün üstümden uçağınla geçtin. Herkesin senin gibi mutlu olduğu, o mutlu diyarlarına gidiyordun, cilaladıklarını parlatmaya, ben ise elimde kereste parçaları ile yıkılmış evimin ve ailemin önündeydim.

Bayılıyorum şu hayatın cilvesine! Bak sen! Demek ki Tanrı böyle eşitliyor kartları, en sevdiği kullarından birine dış kapının mandalını veriyor. Diyor ki:

‘’Ben bundan bir şey çıkartmadım, sen yetenekli bir şeye benziyorsun. Mutlu ediver şu yıkıntıyı.’’ Sonra sen tutuyorsun elimi, bembeyaz ve aydınlık yüzün ile inceliyorsun yaralarımı. Elini gezdiriyor üstümde inceliyorsun, bir yanık görüyorsun omuzumda. Endişeleniyorsun sonra. Sana sabah kendimi yaktığımı söylüyorum. Birkaç sabahtır üst üste. Ama diyorum oluyor böyle şeyler, kimin başına gelmez ki. Şaşırıyorsun sonra, dokunuyorsun yaraya ve buz gibi oluyorum. Yanık izleri donuyor, sen de üflüyorsun onlara, dökülüp gidiyorlar.

Üşüyorum. Ama, üşümek çok güzel. Bu kadar yandıktan sonra, üşüyebilmek çok güzel. Korkup kendimi rüzgarlı arka bahçeye sürüyorum, paslı bir mandal olarak, kendimi daha da çok paslanacağım yağmurlu diyarlara sürüyorum. Tanrı yukarıdan onaylıyor. Ben eski ilişkilerimden kalma giysi parçalarını seriyor ve rüzgarda uçup gitmesinler diye tutuyorum onları. Sinmiş kokuları silip süpürüyor rüzgar, ben ise kokusuz tişörtleri, pas lekesi yapıyorum, neyse ki yarın bir daha yıkayacağım onları. Birden bir gürültü, patırtı! Aman!

Evin içinden camları yumrukluyorsun.

‘’Kızım sen beni deli mi edeceksin?’’

Perdeleri açıyorsun ve balkon kapısını koşa koşa geliyor ve alıyorsun beni kucağına.

‘’Soğuğu sevdiğin için hep üşümek zorunda değilsin.’’

Dış kapının dış mandalını alıyorsun, ve neşeli diyarlar ülkesine götürüyorsun. Burası sıcak, senin tenin buz gibi. Aşktan yandığım rüyalar görüyorum geceleri, acılar içinde uyanıyorum bembeyaz yatakta yalnız.

İçeri giriyorsun, elinde buz gibi bir naneli limonata. Benden başka bir sabah insanı görmemiştim, ne kadar da güzelsin. Dudaklarımdan öpüyorsun, mentol kokuyorsun ve saçların ıslak.

‘’Aşkı sevdiğin için hep yanmak zorunda değilsin.’’

Limonatayı içiyorum ve yere kadar uzanan camlardan güneşe bakıyorum. Sanki gökyüzünde kahverengi ve yeşil bir şeyler uçuşuyor.

‘’Hey! Baksana, fırtına verandadaki kıyafetleri uçurmuş.’’

Ve Tanrı bir yerlerde istifasını veriyor, gülüyor da bunu yaparken. Sen çok neşelendiriyorsun onu da, başının arkasını kaşıyor Tanrı.

‘’Bak sen şu hayatın cilvesine! Bayılıyorum insacıklara. Demek ki aşk böyle eşitliyor dağıtttığım kartları.’’